سلام پسر گلم

سلام پسر گلم. امروز سه شنبه هشتم ديماه سال هشتاد و هشت من در تهرانم و تو همراه مادرت در انزلي هستي. ميدونم كه خيلي وقته كه برات چيزي ننوشته ام و شايد يه روزي از دستم دلخور بشي كه چرا اينهمه فاصله بين مطالب وجود داره. اين دليل اين نيست كه به فكرت نبودم، كه خدا ميدونه كه هر لحظه در يادم هستي. اما يكروز خودت بزرگ ميشي و وقتي تاريخ رو ورق ميزني ميفهمي كه ما در چه شرايطي زندگي ميكرديم. نميخوام از طرف همه حرف بزنم اما خودم بشخصه بايد بگم كه دست و دلم به نوشتن نميره. حتي به زندگي كردن هم نميره. نميدونم چي سر ما اومده اما هر چه كه هست خوشايند نيست. و من دارم تمام سعيم رو ميكنم كه از اين بن بست بيام بيرون.
بيش از اين در اينجا نمينويسم فقط بدون كه وقتي بزرگ شدي ياد ميگيري كه گاهي بهتره توي زندگيت كمي بيخيال بشي تا ضجر كمتري بكشي. برات آرزو نميكنم كه هيچگاه ضجر نكشي چون اونطوري هيچوقت ساخته نميشي. بلكه بايد پستي و بلندي ها رو با هم پشت سر بگذاري تا مثل فولاد آبديده بشي و قدر سلامت و عافيت رو بدوني.

دوستت دارم عزيزم